We hebben afgesproken dat Hotze en Tineke langs de grote weg
op Jan en Foekje zullen wachten. Dat scheelt de buren van nummer 9 een rit over
het toch al niet al te beste karrenpad naar de camping; heen en terug. Op het
afgesproken tijdstip passeert de zwarte de rode Focus en rijden we gezamenlijk
naar de finishplaats bij Gijsteren. We parkeren de zwarte auto op het
parkeerterrein en laden de wandelspulletjes over in de rode en rijden terug
naar de camping.
In de caravan wacht ons een lekkere kop koffie.
 |
| Op de camping bloeien de bloemen alsof het zomer is |
 |
| Het gebied van de gehoornde geiten, maar helaas geven ze niet thuis |
 |
| Een verrassend leuk natuurgebied |
 |
| De paden op de lanen in........... |
Geen gehoornde geiten
Het zonnetjes staat al hoog aan de hemel als we de camping
af wandelen. De eerste honderd meter is bekend terrein omdat we dit gisteren
als slotstuk al hebben gewandeld. Het weilandje, waar we toen we naar de
camping reden nog prachtig gehoornde geiten hebben zien staan, is nu helaas
leeg. Als we het klaphekje dichtgooien stappen we een prachtig, op sommige
plekken aangelegd, natuurgebiedje in. Overal staan bankjes waar we heerlijk
zouden kunnen gaan zitten, maar we zijn nog maar net op pad. Eigenlijk best
jammer.
De buren van nummer 7 krijgen het voorstel aangereikt, omdat
zij ook de komende week nog op de camping vertoeven, om een ochtend met koffie
en brood op het terrein te gaan picknicken. Wie weet gaan ze dat nog doen.
 |
| Wie de broek past trekken hem uiteindelijk ook weer uit.... |
Broekenkneller
Nadat we het natuurparkje uitgelopen zijn wandelen we het
kleine dorp Afferden in. Het is al behoorlijk warm. De truien en extra shirts
kunnen uit. Hotze besluit om zijn broekspijpen af te ritsen om zo zijn benen de
gelegenheid te geven om de wandelwarmte af te leiden. Bovendien kan de zon zijn
benen voor de winter nog een beetje bijbruinen. Op een bankje zittend probeert
Hotze de afgeritste broekdelen over zijn schoenen heen af te doen. De diameter
van de broekpijp is kleiner dan de omvang van de schoen, waardoor het een en
ander klem komt te zitten. Tineke biedt hulp door uit alle macht aan het
losgekoppelde broeksdeel te trekken. De spanning op de broekspijp is voor de
omstanders merkbaar. Als de pijp uiteindelijk losschiet kukelt Tineke bijna
omver. Ze weet net op tijd een beentje bij te zetten om te voorkomen dat ze in
het licht vochtige gras van het parkje neer zal vallen. In het doorgaans zo
rustige dorpje klinkt een luidruchtig geschater. We liggen dubbel van het
lachen.
Gelukkig voor de volgers van deze weblog weet Jan het moment
op de gevoelige plaat vast te leggen.
 |
| De rivier de Maas |
Heen en weer
Nadat we weer wat bij ‘soep en stuit’ zijn gekomen stappen
we verder. In het kleine winkelstraatje van Afferden zijn twee bakkerijen naast
elkaar gesitueerd. ‘Opmerkelijk’, stellen we vast.
Als we het dorp uitlopen dalen we af naar de rivier de Maas.
De tocht van vandaag zal de rivier volgen. Soms wandelen we door uiterwaarden
en soms wandelen we door en over de door de Maas opgeworpen rivierduinen. In de
verte zien we het pontje over het, qua breedte, tegenvallende water.
 |
| Het zal je maar gebeuren dat de boot niet vaart |
Als we richting de kleine veerboot lopen valt ons oog op een
bord waarop staat vermeld dat het veer met ingang van overmorgen, wegens
onderhoud, voor korte tijd uit de vaart zal zijn. Treffen wij het dat we
vandaag en niet volgende week van het pont gebruik willen maken.
Vergeten wandelstok
Voor ons aan rijdt een tractor met aanhangwagen de pont op.
Wij wandelen er met ferme tred achteraan. We zijn nog maar net aan boord als de
‘heen en weer’ van wal steekt. Het is, door de smalte van de rivier, een kort
boottochtje. Jan en Tineke maken foto’s en Foekje rekent letterlijk af met de
kapitein. Als de pont aan de andere zijde van de Maas aanmeert staan een paar
fietsers op hun overtocht op de wal te wachten. Wij gaan van boord en de
fietsers nemen onze plaatsen in. Het kleine bootje zet meteen weer richting
overkant. We schieten nog een paar foto’s van de pont en zo zien we dat een van
de fietsers met een stok staat te zwaaien. Tineke slaakt een kreet van
verbazing; het is haar wandelstok. Die heeft ze, in de drukte van het
fotograferen, vergeten mee te nemen. Oei, als ze de stok maar ooit weer
krijgt……..
 |
| En het pont gaat de hele dag heen en weer |
We besluiten te wachten tot het moment dat de veerboot weer
aan deze kant van de Maas aan wal komt. Op een picknickbankje, vlak bij de
afvaart, nemen we plaats en nemen de gelegenheid te baat om een broodje te
eten. Het pontje blijft aan de overzijde aan de wal liggen. De kapitein van het
fragiele scheepje kiest er terecht voor om niet voor het terugbezorgen van een
wandelstok het smalle sop te kiezen. Wij wachten geduldig. Auto’s, tractoren en
fietsers, waarvan wij denken dat ze aan boord gaan, slaan net voor het pontje
af om een andere route te kiezen. Het duurt een poosje voordat de veer weer
vracht aangeboden krijgt en de stok onze kant weer op komt.
En terwijl twee racefietsers de pont afrijden rent Tineke
aan boord om even later, met hoog opgeheven stok alsof ze op fiets de Noordkaap
heeft bereikt, weer aan wal te komen.
Het geintje van de wandelstok en de ‘heen en weer’ kost ons
al met al een klein half uur.
 |
| Triomfantelijk steekt Tineke de wandelstok in de lucht: "Stok ik heb je!" |
Modder op de weg
Na wat grappige opmerkingen over stokken en veerboten zetten
we weer koers richting het einddoel van vandaag. Het pad volgt de Maas, maar
door de hoge heggen hebben we meer het gevoel door een tunnel dan door een
rivierdal te lopen. Slechts sporadisch zien we het water van de langzaam
stromende watermassa. Wel valt ons op dat het qua scheepvaart niet zo druk is.
We stellen vast dat het op ons Prinses Margrietkanaal aanzienlijk drukker is
met beroepsvaart.
 |
| Modderige paden |
Het traject gaat over een pad dat door tractoren wordt
bereden om op de rondom gelegen landerijen te komen. Vanwege de
oogstactiviteiten zijn de paden voorzien van een dikke laag modder die door de
regenval van de afgelopen week bijzonder drabbig zijn geworden. Op een gegeven
moment is het pad zo smerig dat we besluiten een kleine ‘detour’ te maken. En
omdat we een GPS bij ons hebben, of beter gezegd: twee GPS’en, durven we dat
aan. Het werkt prima want na ongeveer vier honderd meter komen we op een naast
de route gelegen pad waar we droge en schone schoenen houden.
 |
| Een goed burgerinitiatief zo'n boeken-ruil-bibliotheek |
Onbekende dorpen
We wandelen Vierlingsbeek in; een plaatsje waar we, als
zoveel andere plaatsen die we zijn gepasseerd, nog nooit van hebben gehoord.
Aan de rand van het dorp treffen we een ruilbibliotheek voor boeken aan. Het is
een soort van burgerinitiatief, waar je boeken in kunt doen en andere weer
uitnemen. Een leuk idee.
Midden in het dorp staat een immense en potsierlijke kerk die ons voor de omvang van het dorp vele
malen te groot lijkt. De kerk staat aan het plaatselijk Vrijthof, een naam die
ons naar Maastricht doet verlangen. De drie ingangen van de kerk zijn op slot
maar een zijingang leidt ons naar een klein kapelletje. Foekje brandt er
kaarsjes voor haar zus. Het is aangenaam koel in deze kleine sfeervolle ruimte. De doorgang tussen de kapel en de kerk
is door een hek afgesloten. We kunnen niet in de kerk zelf maar kunnen wel naar
binnen kijken. Het strakke interieur is saai. In de tweede wereldoorlog is de
oude kerk volledig verwoest. De nieuwe is in de jaren 50 van de vorige eeuw
gebouwd. Hoe verrassend! Maar niet echt.
 |
| Kaarsje branden |
 |
| Tijd voor een ingetogen moment |
 |
| Het Pieterpauze-punt |
 |
| Het schattige kerkje van Holthees |
 |
| En natuurlijk moesten we ook hier even naar binnen |
Iets verderop staat een klein wit kerkje; alweer een
kapelletje. Ook dit kerkje is in de tweede wereldoorlog kapotgeschoten. De
herbouw is in elk geval mooier en lieflijker dan het bouwsel in Vierlingsbeek. In
dit gebouwtje worden met regelmaat lezingen en andere activiteiten
georganiseerd die een link hebben met het Pieterpad. De voorgaande spreekbeurt
hebben we, zo valt te lezen op de langs de weg gedrapeerd spandoek, net gemist.
We bekijken het kerkje van binnen en van buiten en schieten er onze
plichtmatige foto’s.
 |
| Lieve pony's lopen overal |
 |
| Wie in Smak smakt, smakt ongepast |
Holthees gaat ongemerkt over in het gehuchtje Smakt. We
grappen dat we straks, als we de door Foekje meegebrachte koeken eten, die met
gesloten mond kauwen. Wie in Smakt smakt smakt ongepast.
Wat zijn calorolo’s?
Het voetpad loopt parallel aan de spoorbaan. Als we bij een
spoorwegovergang afslaan en de rails achter ons laten duiken we rechtsaf het
natuurgebied ‘Boschhuizer Bergen’ in. Bij het parkeerterrein staat een bankje
waarop we met z’n vieren plaatsnemen. We drinken onze koffie en eten de koeken
zonder te smakken. Als toetje trakteert Foekje ons op chocolade Rolo’s. Volgens
Tineke zijn dit caloriebommen. Het woord van de dag, een combinatie van calorieën
en Rolo’s wordt hier voor het eerst uitgesproken: calorolo’s. Om dit woord niet
te vergeten spreekt Jan het woord in in zijn telefoon.
De Boschhuizer Bergen is een bebost stuifzandgebied met
ondermeer droge heide en zeldzame jeneverbesstruwelen. De gedeelten los zand lopen
moeilijk, maar het is een bijzonder mooi gebied. Helaas blijft de spoorlijn,
die we kort ervoor hebben verlaten hoorbaar aanwezig.
 |
| De natuur is overal om ons heen |
 |
| En dit huisje staat dan zomaar weer midden in het bos. Je zal er maar moeten wonen |
Het is warm. En het zijn niet alleen de afgelegde kilometers
die de wandelaars vermoeien; ook de temperatuur trekt een wissel op de
lichamelijke conditie. Omdat de route van gisteren iets langer is geworden dan
gepland is de finish van vandaag ook iets verlegd. Doordat op het laatste deel
van de etappe de paden iets minder van kwaliteit worden loopt het tempo ook
iets terug. Het is nog een ‘technisch stukje’; een benaming voor modderige en
kledderige delen van de route.
Niet een brug te ver
Tegen vier uur wandelen we het Landgoed Geijsteren in. Dit
landgoed is nog steeds in handen van een particulier, te weten de baron van Geijsteren.
Over de door het landgoed stromende beek zijn hier en daar bruggen aangelegd.
Eentje daarvan is een ronde boomstam met leuningen. Hotze kan het met zijn
jeugdigheid niet laten om eventjes heen en weer over de boomstam te lopen. Jan
is er natuurlijk als de kippen bij om deze extraordinaire gebeurtenis te
vereeuwigen.
 |
| Ook deze brug is Hotze geen brug te ver |
Even later zijn we weer bij de finishauto en rijden naar de
camping terug. Het is nog steeds warm zodat we buiten, voor de caravan, in het
zonnetje een kopje koffie drinken. Foekje en Jan hebben vanavond nog een
‘housewarming-party’ in Nijmegen en frissen zich daarom wat op in de wasruimte
van de camping. Het wordt voor hen nog een lange avond.
Een warme avond
Als de buren van nummer zeven om half zeven van de camping
rijden geeft de thermometer nog steeds twintig graden. Het wordt een warme
avond. Sterker nog; als Jan en Foekje om twaalf uur de oprit in Grou oprijden
is het nog steeds negentien graden. Zeer opmerkelijk voor deze periode van het
jaar.
