Sleen – Coevorden (21 kilometer)

2 Voor de prijs van 1

Voor het eerst tijdens ons Pieterpad wandelen we twee etappes in één weekend. En omdat de eerste wandeltocht in het dorp Sleen start, op 100 kilometer van Grou, overnachten we een weekend op locatie. Het middelpunt van beide dagen is het stadje Coevorden en daarom kiezen Hotze en Tineke ervoor om op camping ‘Het Vlindertje’ in het buurtschap Vlieghuis hun caravan te parkeren; Hein zet zijn tentje ernaast en Jan en Foekje verblijven voor een nacht in een B&B in Coevorden zelf.  Piet Paulusma heeft voor beide dagen goed weer voorspeld. Het belooft weer een mooie ‘kuierderij’ te worden.

Rode Ford Focus - Zwarte Ford Focus

Hotze en Tineke vertrekken donderdagavond naar de camping; Hein rijdt vrijdagochtend met Jan en Foekje mee. Via Meppel en Schoonebeek rijden ze naar de kleine intieme camping om daar Hotze en Tineke op te pikken. Als ze de caravan instappen komt de lucht van vers gezette koffie ze tegemoet. Eerst maar een bakkie dan. Iets later dan we ons hadden voorgesteld stappen we in de auto’s en zetten de ‘finish-auto’ in Coevorden neer; net buiten het centrum, waar het parkeren gratis is.

De Brouwers tillen hun spulletjes over van de rode in de zwarte Ford Focus en op gaat het naar Sleen, het eindpunt van de vorige etappe en daarom het beginpunt van vandaag.

Halve inlegzolen

In Sleen trekken we de stoute wandelschoenen aan. Oh oh; Tineke heeft haar inlegzooltjes vergeten mee te nemen. Tja, dan organiseer je je wandeltochten eens op een andere manier en dan is meteen het systeem eruit. Ze besluit dapper om het dan maar zonder de zooltjes te proberen. En zo vertrekken we onder het motto van ‘we zien wel waar het schip strandt, voor de 21 kilometer lange tocht naar de het oude stadje Coevorden.

In Sleen zijn een paar leuke winkeltjes waar de ‘hebbedingetjes’ bijna tot op straat worden uitgestald. Dit zorgt ervoor dat de dames van het gezelschap meteen al een forse achterstand oplopen. Even later blijven de heren geduldig staan wachten tot de het feminiene part van de wandelclub weer is aangesloten. De heren verzuchten dat het wel eens een lange dag zou kunnen gaan worden.

Als of er nog niet genoeg foto's worden gemaakt

Net buiten het dorp Sleen verlaten we de verharde weg en slaan we een pad in wat aan een kant aanleunt tegen een rij bomen en bijna ondoordringbaar struikgewas. Beste lezer, u raadt het al; het is tijd voor de eerste sanitaire stop. En wederom krijgt de gedachte dat het wel eens een lange dag kan gaan worden voedingsbodem.

Saai stukje?

Een paar etappes eerder, misschien kunt u zich dat herinneren, ontmoetten we een ouder paar uit de plaats Zeeland. Deze wandelaars vertelden ons toen dat het stuk tussen Sleen en Coevorden en later tussen Coevorden en Hardenberg een saai stuk zou worden. Met die gedachte zijn we vandaag aan deze etappe begonnen, maar van enige saaiheid hebben we niets gemerkt. Wel is het anders. Het is minder bebost en de route gaat wat vaker over verharde wegen die we, zij het in minimale mate, met het gemotoriseerde verkeer moeten delen.

Een heel mooie kruip-door-sluip-door paadje

Via een kruip-door- sluip-door paadje komen we bij een kanaal uit. En er staat een bankje. De kokosmakronen die Foekje bij de bakker in Burgum heeft gekocht kunnen hier worden genuttigd. Het pakje koeken weegt wel een pond en het zal dus een ware gewichtsbesparing zijn als ze uiteindelijk zijn genuttigd en niet meer hoeven te worden meegesjouwd.

In Holsloot steken we het Verlengde Hoogeveense Kanaal over. Bruggen en sluizen; Foekje is er gek op

Scheiten gesignaleerd

De weg voert ons onder twee viaducten door waarop veel verkeer raast. Gelukkig hebben we er, behalve het stevige geronk van auto’s geen bijzondere last van. Tussen de beide viaducten, in een klein weilandje, lopen een paar scheiten. Het zijn schapen die eruit zien als geiten; voor Hotze is die combinatie reden om het 'scheiten' te noemen. Alweer een bijzonder (nieuw) woord. Elke etappe hebben we er wel eentje.

Het zijn geen schapen en geen geiten. Het zijn scheiten

Tineke ontmoet onderweg nog een paar jolige mannen die, langs de kant van de weg, ons proberen te verleiden om koffie en appelgebak te komen nuttigen. Ze weet beide heren ervan te overtuigen dat het zelf meegebrachte brood heerlijk smaakt en dat we straks op een bankje daar lekker van zullen gaan smullen.

"Nee heren, we drinken ergens anders onze eigen koffie…."

Als we het tweede viaduct zijn gepasseerd slaan we rechtsaf en lopen een stukje langs de A37. Op een gegeven moment valt ons oog op het grote verkeersbord boven de vierbaansweg. We wisten dat ons dorp in Fryslân bij veel Nederlanders bekend was, maar dat Grou in dit deel van ons land al op de borden stond verrast ons.

Grou - rechtsaf

Onderweg passeren we een paar hele fraaie brinkdorpjes.We wandelen door Den Hool, een klein gehucht met een door boerderijen omringde brink. Beschermd dorpsgezicht. Authentieke nog actieve boerderijen, maar de laatste jaren veel nevenactiviteiten als minicamping, theehuis, ijsboerderij en een ambachtelijke bierbrouwerij. Van de brouwerij kunnen we de locatie niet opsporen, dus lopen we door.

Authentieke boerderij in het gehucht Den Hool

Station Dalerveen 

Op de plaats waar ooit het stationnetje van Dalerveen stond, aan de vroegere NOLS-spoorlijn tussen Zwolle en Stadskanaal, vinden we een picknickbankje. NOLS staat voor Noordooster Lokaal Spoorwegmaatschappij. Tegenwoordig rijdt op dat traject de Arriva haar treinen en is het verste station Emmen. Het bankje staat niet echt in de zon. We moeten ons voor de frisse wind hoeden door achter een plaid te kruipen. De bloeiende meidoorn achter ons ruikt heerlijk. Door het klingelen van de bellen van de overgang worden we opmerkzaam gemaakt voor de blauwe boemel die op dit traject de dienst onderhoudt. Aan de PR van deze Vechtdallijn heeft Hein nog meegewerkt.

Blauwe trein, blauwe trein, blauwe trein…..

Heuveltien

Na een aantal kilometers passeren we een heel klein Joods begraafplaatsje dat in de 18^e eeuw is gesticht voor de kleine Joodse gemeenschap van Dalen. Het was lang buiten gebruik maar in 2003 is hier weer een Joodse medeburger begraven. Van die laatste begrafenis rest de enige steen op het verder kale veldje. In tegenstelling tot Wierumerschouw heeft Jan geen gedicht paraat dat bij dit kerkhof past. Gelukkig prijkt langs de weg op een schilde een gedicht in het Drents over de geschiedenis van dit gewijde stukje grond. Dichter Bertus IJdens versterkt met dit gedicht heel duidelijk de piëtistische waardigheid van het kerkhof.  Een indrukwekkende ontmoeting.

Het bankje bij de begraafplaats is ons nog te vroeg op de route om thee te drinken. We wachten een volgend bankje af. Maar de komende kilometers ontbreken de bankjes. Na elke bocht in de route verwachten we een plek te vinden waar we even onze benen wat rust te kunnen geven, maar met nog maar een paar kilometer te gaan wordt de kans steeds kleiner op een rustmoment.

Net ten noorden van Coevorden passeren we Plopsa Indoor. Het valt Jan moeilijk het wandelgenootschap ervan te overtuigen dat het toch echt voor kinderen is. Na enig gemor in de groep houden we het (rechte) pad en zetten we verder koers richting het eindpunt van de dag van vandaag.

Net voordat we bij het kanaal komen moeten we nog een stukje door de wildernis

Wereld beroemd

De laatste meters van de tocht lopen we langs het ‘wereldberoemde’ Stieltjeskanaal. Dit kanaal is gegraven tussen 1880 en 1884 als verbinding tussen de verlengde Hoogeveense Vaart en het Coevorden Vechtkanaal. Was het vroeger een belangrijk kanaal voor de veenafgravingen; tegenwoordig wordt het druk gebruikt voor recreatievaart.

In het zicht van de finish en met uitzicht op de vestingwallen vinden we uiteindelijk ‘ons’ bankje. We eten er onze broodjes en drinken de thee die, na bijna 20 kilometer lang in de thermoflessen heeft geschommeld, nog steeds van uitstekende kwaliteit is. De left-overs van de broodjes zijn voor de ganzen in de stadsgracht.

En dan is daar eindelijk 'ons' bankje

Het kasteel in de binnenstad kondigt het einde van de wandeletappe van vandaag aan . Met nog een paar ferme passen passeren we het kunstwerk; voorstellende de ganzenhoedster. We steken een brug over en even snel als we de finish-auto vanochtend verlaten hebben staan we weer naast de rode Focus. We stappen in en rijden naar de startplaats terug om de zwarte auto op te halen. Op weg daar naartoe stellen we vast dat het wandelen ons steeds gemakkelijker afgaat. De tocht van vandaag is ons als het ware onder de voeten doorgegleden. Tineke onthoudt zich in deze discussie van commentaar; zonder zooltjes in haar schoenen heeft ze een paar blaren opgelopen, of anders gezegd heeft ze op een paar blaren gelopen.

Onder bedreiging van een kanon besluiten we de etappe van vandaag af. Zou het werkelijk geladen zijn?

Rechtsaf Duitsland 

Nadat Jan en Foekje zich in hun B&B-adres hebben gedoucht rijden ze naar de camping in Vlieghuis. Maar omdat aan de rondweg van Coevorden wegwerkzaamheden worden uitgevoerd is de door de TomTom aangegeven keuze ‘links af’ niet te maken. Rechts af brengt hen na honderd meter de grens met de oosterburen over. Mevrouw TomTom wil dat er ‘wanneer mogelijk gekeerd wordt” maar Jan negeert, ondanks Befehl ist Befehl, de instructie. Na 30 kilometer komen ze op de camping aan. Het ritje Coevorden - Vlieghuis was aanzienlijk langer dan over ’s-Neerlands wegen. Maar tja, Duitsland is natuurlijk ook vele malen groter dan ons eigen land.

Doordat Jan en Foekje wat later dan afgesproken bij de caravan arriveren wordt de heerlijke soep, die Tineke thuis nog heeft gemaakt, niet zo heet gegeten als hij wordt opgediend. Na een glaasje rode wijn rijden Jan en Foekje terug naar Coevorden en kruipt Hein in zijn tent, die strategisch achter de caravan is opgezet.