Hardenberg-Ommen (21 kilometer)

De weersdeskundigen in De Bilt hebben voor het weekend goed weer voorspeld; veel zon en redelijk hoge temperaturen. Natuurlijk moeten we eerst even een second opinion afwachten, maar nadat ook Piet Paulusma heeft verkondigd dat het best een aardig weekend gaat worden zetten we koers richting het oosten van Nederland.

Hein is dit weekend niet van de partij. Hij wandelt samen met een paar vrienden op het Isle of Mull (Schotland) en heeft het zonnige en vlakke Nederland verruilt voor een wat vochtiger en bergachtiger omgeving.

Op de natuurcamping 

De familie Brouwer heeft vrijdags al haar domicilie gekozen op een camping die ze reeds  eerder hebben aangedaan: camping De Klashorst. Foekje heeft geprobeerd om de trekkershut op deze camping te bespreken. Helaas was de hut bezet. Dus dit zou dit jaar de eerste keer worden dat Jan en Foekje in hun tent zouden overnachten.  Maar vrijdagochtend werd er door de eigenaresse van de camping gebeld dat het hutje zaterdagnacht vrij zou zijn. En zo waarde lezer, kon de tent in de foedraal blijven en slapen Jan en Foekje de nacht van zaterdag op zondag op de te harde matrassen van het stapelbed in het trekkershutje van camping De Klashorst.

De camping is ruim opgezet en de bezetting is matig. Het sanitair is enigszins gedateerd, maar voldoet ruim aan de behoeften van vermoeide wandelaars.

Als Jan en Foekje zaterdagochtend op de camping arriveren heeft Tineke de koffie al klaar. Helaas is het mistig en kunnen we door het vochtige weer en de wat te lage temperatuur niet buiten zitten. En dat terwijl rond Grou de zon volop scheen en de temperatuur al lekker aanvoelde. Maar goed, het is niet anders. Gelukkig breekt de zon al snel door het grijze wolkendek en, als we om elf uur van start gaan, staat de warme plaat regelmatig vol aan de hemel.

Het is nog niet zo druk op de route

Bartjens

Ons Pieterpad-routeboek geeft aan dat de etappe van vandaag start in het stadje Hardenberg aan de Vecht. We kunnen dat zelf ook wel bedenken omdat dat de finishplaats van de vorige etappe was. Volgens Bartjens moet dit dus kloppen.

Zoals zovele etappes voert het natuurschoon vandaag de boventoon boven urbane omstandigheden.  Slechts zo nu en dan lopen we door een gehucht of buurtschap. De natuur doet haar best om zich aan ons te presenteren. En wij genieten ervan; met volle teugen.

En zo laten we Hardenberg achter ons

We verlaten het parkeerterrein bij de brandweer van Hardenberg en lopen langs een oude zijarm van de Vecht richting Ommen; het einddoel van vandaag. Eerst hebben we nog wat ‘last’ van de bebouwing van de stad, maar wanneer de route een scherpe bocht neemt en in bosschages zijn weg vindt maken de huizen plaats voor schitterende natuur. We zijn nog maar net los van de stad of we zien een alleraardigst ‘herinneringsbankje’ met zicht op wat oude (vergeten) lopen van de meanderende rivier de Vecht. Foekje heeft vrijdag speciaal voor deze tocht een aantal koeken gekocht. De koeken worden in snel tempo verorberd waarna de reis wordt voortgezet.

Een leuk bankje voor lekkere koeken….

… met een heel landelijk uitzicht

Wandelen op het fieterpad

De route gaat over paden die we met fietsers moeten delen. En eerlijk is eerlijk; in aantallen krijgen de fietsers de overhand.  Het Pieterpad wordt door Hotze omgedoopt tot het ‘Fieterpad’. Een woordspeling die de lezer duidelijk zal zijn. We wandelen door de landerijen langs de Vecht. Weiland en akkers wisselen elkaar in snel tempo af. Na het monumentale dorpje Rheeze, waar we de schreeuwende reclame om bij een plaatselijke restaurateur een ijsco te kopen weten te negeren, verdwijnen we de bossen in en vervolgen we onze weg via smalle bospaden. Op een zeker moment wordt de camping De Klashorst, middels een klassieke handwijzer aangegeven. Hotze en Tineke begeven zich nu op bekend terrein.

Rietvlechtkunst in Rheeze

Rheeze is een goed geconserveerd dorp met mooie oude huizen en schuren 

Gelukkig is er niet veel verkeer 'on route'

Camping De Klashorst 450 meter

Kolossaal verkeer

Een paar kilometer later komen we bij het gehucht Junne bij een brug over de Vecht. Het is er behoorlijk druk. De bankjes die er zijn geplaatst worden bezet door fietsers. De merendeel grijze koppen drinken er hun koffie en eten er hun broodjes. Omdat alle zetels bezet zijn spreiden Jan en Foekje iets verder langs de rivier hun tartan plaid uit en gaan Hotze en Tineke op een heel klein bankje zonder rugleuning zitten. We consumeren onze meegebrachte etenswaren en drinken de ‘home brewed coffee’.

Een korte pauze aan de oevers van de rivier de Vecht

Over de brug is het een komen en gaan van immense tractoren met daarachter nog grotere karren. We verbazen ons over de omvang van de combinaties. Je zal er maar met een auto aan voorbij moeten. De ‘voorladers’ zijn zo ontzettend breed dat er voor andere weggebruikers bijna geen plaats meer is. Voetgangers en fietsers vluchten weg voor de kolossale gedrochten.

Ongevalletje 

Na de koffie steken we de rivier over en slaan een landweg in die met grote keien geplaveid is. Jan en Foekje lopen voorop en ontdekken pas, als ze 200 meter voorop lopen, dat Hotze en Tineke zijn stilgevallen. Tineke is op een dikke kei gaan staan. En om te voorkomen dat ze haar enkel zou verzwikken heeft ze zich laten vallen. Hierdoor is ze met haar rechterknie op de grond beland en heeft er een open wond aan overgehouden. Met wat water probeert ze de wond te spoelen. Natuurlijk is de EHBO-wagen met de kopgroep mee. Gelukkig heeft ze er, behalve dan een bloedende wond, geen verwondingen aan overgehouden en kan de tocht vrij gemakkelijk worden voortgezet.

Even verderop is het pad met dikke keien geplaveid

We wandelen door een gebied dat is gevormd door rivierduinen. De zandafzetting van de Vecht is duizenden jaren geleden begonnen te stuiven en heeft op die manier duinen gevormd. Het gaat kilometers lang licht op en neer en op een hoog punt in de route waar we een mooi uitzicht hebben besluiten we even te pauzeren. We zitten nog maar net of we worden aangevallen door de zich in de bossen verschuilende steekmuggen. Snel gooien we onze rugzakken weer om en wandelen in ras tempo verder.

Bij ten boerderij, 'in the middle of nowhere', staat een dikke stier achter een stevig hek. Het beest moet natuurlijk even worden getroost. Als dank voor de aandacht proest het beest eens stevig en blaast een stevige lading kleverig snot in de rondte. Geschrokken doen we een stap naar achter: "We zullen je nummer onthouden jonge…." Rond de boerderij is de natuur prachtig groen van kleur.

Een lief beestje, tot…

Rond de boerderij is de natuur prachtig groen van kleur

Het eerste kasteel op de route

Omdat de hang naar een kop thee groot is besluiten we op een bomeneilandje in een zandverstuiving ons door de meegebrachte drank te verkwikken. Jan ontdekt in het gele zand het eerste kasteel op de route. Het is maar een kleintje, maar toch.

Hotze en Jan praten erover dat je van hier heel goedkoop geel zand zou kunnen halen, maar aan de andere kant, wat moeten ze met geel zand.

Theedrinken op een bomeneiland in een zand van zee

Lekkerder thee dan deze wordt er niet gezet

Het eerste kasteel op de route. OK, het is dan wel van zand, maar….

Even verder, een paar kilometer voor Ommen en net aan de andere kant van de spoorlijn Zwolle-Hardenberg passeren we de Sahara. Deze zandvlakte is een belangrijke toeristische trekpleister in de toch al niet over toeristische belangstelling klagende omgeving van Ommen. Omdat we al op een zandvlakte zijn geweest laten we de Sahara letterlijk en figuurlijk links liggen.

Hoezo leven we op een grote aardbol?

Net voor Ommen wandelen we over mooie bospaden met gelukkig zo nu en dan nog wat schaduw

Het laatste stukje naar Ommen gaat over het fietspad langs het spoor. We lopen in de volle zon en omdat we door een hoge bomenrijen uit de wind worden gehouden is het warm op het asfalt.  Het loopt tegen vijf uur als we bij Ommen bij de brug over de Vecht arriveren. Hier stopt de etappe van vandaag maar omdat we de finish-auto bij de P+R van het station hebben geparkeerd, moeten we nog een halve kilometer verder. De auto staat in een heerlijke schaduw.

Pasta & rode wijn 

In Ommen doet Jan nog even boodschappen bij de plaatselijke kruidenier om er ingrediënten voor zijn macaroni in te slaan waarna we via een te lange terugweg weer naar de camping terugrijden.

Op de camping trekken we de stoelen in de zon en nemen een koud biertje. We douchen en Jan gaat de trekkershut in om op het kleine tweepits gasstel het avondmaal te bereiden. Omdat de zon achter de bomen is verdwenen besluiten we in de caravan te eten. De pasta doet de inwendige mens goed. Een glas rode wijn completeert het geheel.

Na de copieuze maaltijd gaan we buiten zitten. De steekmuggen doen eerst nog verwoede pogingen om ons te raken, maar als de temperatuur verder daalt verdwijnen ze en kunnen we, zonder om ons heen te hoeven slaan, van het campingleven genieten.