Zelhem - Braamt (21 kilometer)

Foekje en Jan ontwaken na een goede nachtrust. Na een lekkere douche genieten ze even later van een voortreffelijk ontbijt. Bij het ontbijtbuffet moet je je eigen eieren bakken. Jan zijn scrambled eggs smaken voortreffelijk. Hotze, Tineke en Hein hebben er een turbulente nacht in hun stacaravan opzitten. Er denderde tot ver na middernacht luide muziek van een plaatselijke kermis over de camping. Tineke kan pas laat de slaap vatten. Het bed is wat aan de kleine kant. Hein heeft de matras, die op een (slaap)bank ligt op de vloer gegooid en knort in zijn warme slaapzak. Tegen zeven uur in de vroege ochtend loopt het koffiezetapparaat al en wordt de muffe geur in de caravan verdrongen door de aromatische odeur van vers gezette koffie.

Hoteltuin

Omdat Jan en Foekje op het ‘voeteneind’ van de etappe van vandaag overnachten worden ze door buurtjes opgepikt. Om half tien zit het gezelschap in de tuin van het hotel in Zeddam. We stappen in onze auto’s en vijf minuten later zijn we op het eindpunt van de route van vandaag en wordt de zwarte Ford als finish-auto achtergelaten. Twintig minuten later staan we weer op de parking op het industrieterrein van Zelhem. De Brouwer's trekken hier hun wandelschoenen weer aan.

 

De wandelschoenen worden aangedaan

Het is, als bijna altijd, een hele leuke etappe. Het weer is bijzonder aangenaam. Het zonnetje laat zich volop bewonderen. De Achterhoek is een leuke wandelomgeving met bossen, statige beukenlanen en, speciaal gedurende deze tijd van het jaar, veel maisvelden. Het valt op dat het mais in dit deel van Nederland wel erg hoog groeit. We kijken er letterlijk en figuurlijk tegenop.

Landgoed Slangenburg

Al snel wandelen we het landgoed Slangenburg op. We passeren een leuke camping waarvan we vaststellen dat dit een volgende keer best een leuke plek is om te overnachten. Dan ineens ziet Tineke de naam van de camping. “Maar dit is de camping waar ik naar heb geïnformeerd”, roept ze.  “De eigenaar deed bijzonder eigenaardig.” Dat is de reden dat ze hier niet een plekje hebben.

 

Slangenburg

Met een imposante gracht er omheen

Een waterslot

De achterkant is zo waar nog mooier dan de voorkant

Bij de prachtige havezate Slangenburg worden de nodige kiekjes gemaakt en eten we een door Foekje meegebrachte koek. Het is heerlijk vertoeven op het bankje. De warme zonnestralen strelen het menselijke lichaam. Het is er een komen en gaan van dagjesmensen. Het is lang geleden dat we het langs het Pieterpad zo druk hebben meegemaakt. Na een kwartiertje stappen we op. Via smalle paden en even later door een weiland komen we bij de drukke A18 aan. Het verkeert raast in beide richtingen voorbij. Als je de rust van het wandelen gewend bent is het lawaai van het voorbij schietende snelverkeer maar moeilijk te bevatten. Wat een allemachtig lawaai heeft zo’n weg. Via een viaduct gaan we onder de snelweg door en wordt het, omdat we tegen de wind in wandelen, met het geluidsniveau van het verkeer op de A18 meteen een stuk beter.

IJzergieterij

In het dorpje De Hulle is het een drukte van belang. Er schijnt een wandeltocht gaande te zijn. Dat verklaart de vele wandelaars die we onderweg zien. Normaal is het Pieterpad bijzonder rustig met wandelaars, maar de laatste kilometers zien we er ineens een hele hoop. Het was ons bij Slangenburg ook al opgevallen. Op de ornamenten van een monument gaan we zitten koffiedrinken. Het monument bestaat uit een pilaar met daarbij drie vierkante stukken gegoten ijzer. Het is opgericht ter ere van het feit dat hier in 1689 de eerste Nederlandse ijzergieterij werd gesticht. Van wat hier in die tijd aan gieterijen heeft gestaan is niets meer terug te vinden.

Rusten bij en op een monument

We zitten alweer in een heerlijk warm zonnetje en genieten met volle teugen van de heerlijke, in de vroege ochtenduren, door Tineke gezette koffie.

Maar wat er ingaat moet er ook weer uit. Even later, op een rustige plek in het bos vindt afwatering plaats.

Nederlandse wolkenpartijen. Kon je bij verkiezingen daar maar op stemmen……….

De wandelclub

Oude IJssel

Via de sluizen in de Oude IJssel zetten we onze reis voort. De route is hier kortgeleden aangepast waardoor het pad wat we bewandelen nog niet helemaal is ingelopen. Ook de struiken zijn nog niet voldoende gekortwiekt en hier en daar hangt nog een laaghangende tak. Op een gegeven moment blijft Hotze zijn pet met de klep achter een laaghangende tak hangen waardoor het hoofddeksel abrupt van zijn harige kruin wordt gerukt. Natuurlijk geeft dit hilariteit alom.

De kleine bootjeshaven bij de sluizen in de Oude IJssel

"Mar heit, wy moatte hjir rjochts ôf? 

Een mooie Oude IJssel. Hendrik Marsman schreef:
"Denkend aan Holland zie ik breede rivieren
traag door oneindig laagland gaan….."

Tussen manshoge maïsvelden lopen we de donkere wolken tegemoet

Er nadert een ernstig donkere lucht. Als we het maar droog houden. De atmosfeer ademt regen uit. Via met maïsvelden omzoomde wegen lopen we richting de donkere lucht. In het gehucht met de koele naam “Warm” wordt ons oog getrokken door een uithangbord op een kleine schuur die een schuilplek aankondigt. Dit soort uitspanningen treffen we wel vaker. Je kunt er koffie en/of thee zetten en er staan een paar stoelen om de vermoeide wandelaarsbenen rust te gunnen. Zo ook hier. Maar deze oase heeft nog iets bijzonders. In een afgeschermd deel, dat via een open deur met een achterliggend veld is verbonden, staan een paar ezels. Maar ook is er een pony, een brutale kip, een pauw en een poes. Het geheel geeft het idee of we een kerststal zijn binnen gewandeld. We drinken er onze eigen thee en voeden ons met de rest van de broodjes. Het is donker maar het regent niet. Wel valt de temperatuur naar een bedenkelijk niveau terug. En net op het moment als we denken dat het überhaupt niet meer gaat regen en daarom willen opstappen, vallen de eerste druppen. Nou ja, dan maar weer eventjes onder dak. Het is nog niet helemaal droog als we na bijna een uur lang te hebben gepauzeerd weer opstappen.

Pakjestouw

Omdat we in het hooi hebben gezeten geeft het fleecevest van Tineke de aanblik van een half vol geladen hooiwagen. De dunne strootjes hebben zich in de stof vastgegrepen en laten zich al wandelende niet verwijderen.

Het zou een tekening van Wiebe van der Zee kunnen zijn, maar het is een foto

Braamt

Via weilanden en gladde slootkanten lopen komen we in Braamt aan. We constateren er dat de molen in het dorp wel wat onderhoud kan gebruiken. 

Achterstallig onderhoud geconstateerd

In een straat in Braamt hangt dit bord

Probeer met Foekje ongemerkt langs een boerderij te lopen. Dat lukt je niet

In de verte dienen de volgende buien zich aan. We hebben nog 4 kilometer af te leggen. Om de volgende etappe iets te kunnen inkorten wandelen we vandaag alvast het begin ervan. Na Braamt lopen we het Montferland in. Het is het heuvelachtig bosgebied in het oostelijk deel van de provincie Gelderland, dat vooral bepaald wordt door een aantal heuvels, waarvan de Hettenheuvel met 91,6 meter de hoogste is. Het gebied is onderdeel van een stuwwal die zich vanaf het Montferland via Kleef en Nijmegen richting Betuwe uitstrekt. Het is een stevige klim.

 

Een leuke oude verwijzing

Het laatste stuk van de route is behoorlijk geaccentueerd. Vlak voordat we het bos inwandelen heeft het er nog geregend. Gelukkig is het nu droog, al zou je dat door de druppen die van de boombladeren afdruipen niet denken. Vlak voordat we bij de auto aankomen breekt zowaar het zonnetje nog even door. Langs de Beeksweg, landelijk bekend als de N335, staat de zwarte Focus in het lange gras in de berm geparkeerd. Enigszins vermoeid nemen we plaats en rijden via de kortste route naar Zelhem terug.

We kiezen ervoor om elk op eigen gelegenheid naar Fryslân terug te rijden. Foekje en Jan hebben geen ingrediënten voor het avondeten in huis en besluiten een pizza in Akkrum te halen. Hun plannetje wordt met het drietal van nummer zeven gecommuniceerd met als resultaat dat ze tegen zeven uur met vijf pizza’s in de auto It Roer oprijden. Aan tafel op nummer 7 eten we even later een lekkere pizza, gecompleteerd met een verfrissend biertje. Een verrassend (smakelijk) einde van een bijzonder leuk wandelweekend.