Gasteren – Schoonloo (24 kilometer)

Technisch weer

Doordat de  buren van de buren een weekje op IJsland vertoefden was het er niet eerder van gekomen om de tocht naar de Pieterberg voort te zetten. Misschien had het toch nog een week eerder gekund, maar het weer was toen dermate slecht dat het in niemands hoofd was opgekomen om te gaan wandelen.

En hoe zou het vandaag zijn? De hele week waren de voorspellingen goed geweest dus het moest weertechnisch wel een bijzonder mooie dag worden. Bij vertrek uit Grou was het bewolkt en heiig. Pas wat later onderweg lukte het de zon om door het grijze wolkendek heen te branden. Maar… het was nog maar 4 klein nulletje C.

Geen Frysk Dykskiep, maar de Drentse Heidelammetjes zijn niet minder leuk

Onverschrokken ooievaar

We rijden naar Schoonloo waar we de ‘finish-auto’ op een groot groen grasveld achterlaten. Die vinden we later op de dag wel weer terug.  Twintig minuten later zijn we met de andere auto op de plek waar we de vorige wandeletappe zijn gestopt: een parkeerterreintje net onder Gasteren.  Onderweg zijn we nog een ooievaarsnest gepasseerd met daarop een ooievaar die, staande op zijn ranke poten, over de omgeving uitkeek. We manen Hotze om het dier niet te verstoren. Het dier blijft zitten waar ‘ie zit en verroert hem niet.

Met smaak drinken we Tineke haar koffie en worden de wandelschoenen, voor zover we die nog niet aan hebben, stevig aangesnoerd. Precies om vijf minuten en zestien seconden na tien laten we de auto achter ons en  in de richting van het eindpunt. Gelukkig hebben we het flauwe windje van dat moment in de rug, want er bevinden zich een aantal in de groep die de temperatuur van dat moment nog niet bepaald als aangenaam ervaren.

Balloërveld; vandaag weer een etappe waar muziek in zit 

Galgenheuvels

Allereerst wandelen we over het Balloërveld.  Het zand op de paden is rul en we zijn het er met zijn allen over eens dat het goed is dat we dit soort omstandigheden in het begin aantreffen en niet als we al meer dan 15 kilometer hebben gewandeld.  Het duurt niet lang of het is tijd voor de eerste sanitaire stop. Gelukkig zijn op dit tijdstip nog niet veel wandelaars onderweg. Als we een paar kilometer onderweg zijn vraagt Hotze zich luidkeels af of hij zijn auto wel heeft afgesloten. Gelukkig heeft Jan, toen we de auto achterlieten aan de portieren getrokken. Hij kan daarom Hotze zijn vraag positief beantwoorden.

Op de heide wandelen we een paar maal aan galgenheuvels voorbij. Hierop werden in de middeleeuwen doodstraffen voltrokken. De heuvels zijn gelegen aan een zandpad dat in die tijd de belangrijkste weg tussen de steden Groningen en Coevorden was. Als de hangpartijen waren afgelopen droop het volk af en liet men het lichaam van de veroordeelde hangen, blootgesteld aan kraaien en raven. Een waarschuwing voor de achterblijvers.

We hoeven vandaag niet bang te zijn voor natte voeten

Zo'n verhard wandelpad is heel wat anders dan een pad door het rulle heidezand 

We passeren de heuvels met enige ironie. Als we de hei aflopen ontdekt Hein een kleine muis in het struikgewas. Het diertje blijft rustig zitten en laat zich door ons observeren. Als Foekje zegt dat ze het een lief beestje vind maakt Jan de zin af door te stellen dat dat zeker niet voor thuis zou gelden.  We blijven nog even staan kijken, als Hein opmerkt dat een leuke dode muis nog niet een doodleuke muis hoeft te zijn. Hoe filosofisch! We zetten ons weer in beweging en hebben het er maar niet meer over.

Landschapsfotografie; je gaat ervoor op de knieën

In Rolde blijven we even bij de naast elkaar gelegen hunebedden staan.  De twee graven, die de nummer D17 en D18 hebben, zijn waarschijnlijk de twee bekendste hunebedden van ons land. Nummer D17 is ook nog eens een van de grootste van ons land. We maken er de gebruikelijke foto’s en lopen het oude spoorwegtraject Assen-Gieten op.  De treinverbinding is op 4 november 1968 opgeheven en er resteert nu een lang en mooi wandelpad.

Hunnebed D17; een dikke bult stenen

Het pad is op sommige plaatsen smal en lichtelijk donker. Een verkeersbord wijst ons erop om onze lichten te ontsteken. Gelukkig zijn wij allen heldere lichtjes, dus veel moeite hoeven we er niet voor te doen om ons licht op de route te doen schijnen. Het verkeersbord is lange tijd aan de elementen blootgesteld geweest. Het is groen van kleur in plaats van rood met wit. De lichten van de geprojecteerde voertuigen zijn, door oplettende wandelaars voor ons, al aangedrukt.

Ontsteek uw lichten !!!!

Fotootje maken?

Onderweg klimt Hein op een paal om voor zichzelf overzicht over de vlakte rond het Andersche Diep te krijgen. Vanaf die plaats kan hij de hele wereld overzien; hij ziet zelfs zijn medewandelaars die op twee meter afstand van hem een foto van hem nemen.

We hebben een kampioen onder ons: paalzitten

Een paar kilometer verder, als we de N382 zijn gepasseerd, eten we onder een uit de kluiten gewassen eikenboom, onze meegebrachte broodjes. Het Andersche Diep meandert vlak voor ons door het Drentse landschap. We zijn trouwens niet de enige die van deze rustplaats gebruik maken. Op de immense bank die rondom de eik is gemaakt is ook een ouder echtpaar neergestreken. Eerst slaan we geen acht op het paar, maar als Jan gevraagd wordt een foto van hen te maken, komt de communicatie los. De beide wandelaars komen uit Zeeland; nou ja Noord Brabant eigenlijk. Hun dorp heet Zeeland.

Over en weer worden wat flauwiteiten uitgewisseld waarna Jan, desgevraagd, opmerkt dat hij het het plezierigste vindt als er buiten ons wandelgezelschap om geen andere wandelaars op de route vertoeven. Het Zeelandse duo mort na Jan zijn woorden wat. Tijd dus om op te stappen.

Willen we meer of minder wandelaars op het Pieterpad? Misschien is er iemand die dat voor ons kan regelen?

Hoe sterk is de eenzame wandelaar die…...

Een kopje koffie onder de kruin van de machtige eik

Het is een hele leuke route. Het landschap doet oud aan. Niks geen ruilverkaveling hier. Overal staan statige eikenbomen midden in de weilanden. Iets wat je in Friesland niet meer aantreft. De boer zou er met zijn tractor telkens omheen moeten rijden, dus kappen die handel.

Passanten

Kilometers lang lopen we door de bossen van de Hondsrug. Op sommige plekken is er houtkap geweest, getuige de grote hoeveelheid stammen die langs het traject op vervoer naar de papierindustrie liggen te wachten. We passeren een stel dat, net als de eerste keer dat we hen passeerden, op een bankje wat zit uit te rusten. Het routeboekje van het Pieterpad ligt opengeslagen op de picknicktafel. Eigenaardig toch, dat we hen niet hebben waargenomen toen ze ons klaarblijkelijk hebben ingehaald.

We lopen verder. Een paar kilometer verderop, als we kort stilstaan om wat te drinken, sluit het stel dat we voor de tweede keer zijn voorbij gewandeld, bij ons aan. De man vraagt of wij weten we zijn. Na een korte recherche weet Tineke hem het punt op de kaart aan te wijzen. Op onze opmerking dat we hen twee keer hebben ingehaald merkt hij op dat zij zich hebben ‘verlopen’.

De route wordt in het boekje goed omschreven. Maar ook het parcours zelf wordt, door middel van rood witte merktekens, goed aangegeven. Fout lopen kan bijna niet. Maar goed, niet iedereen is goed in kaartlezen, zullen we maar zeggen.

Soms voert het parcours ons over smalle paden

Door haar gesprekje met het verdwaalde stel is Tineke, al wandelend in het routeboekje gaan bladeren. Plotseling is er iemand van de groep die roept: “Het is nog maar een dikke anderhalve bladzijde tot aan het eindpunt van vandaag”. Er volgt een discussie over de dikte van de bladzijden en de invloed daarvan op de lengte van de etappe van vandaag. We vinden geen consensus in het beantwoorden van de vraag en laten het er daarom maar bij. Misschien iets om thuis te googelen.

De tent is nog niet open

Na nog een laatste stop bij een klein vennetje steken we weer van wal. De tocht blijft ons verrassen. Bossen wisselen zich af met heidegebieden en het pad blijft heel lang onverhard. Pas twee kilometer voor Schoonloo komen we weer op een asfaltweg. In een taveerne, die bij een camping hoort, proberen we nog iets te drinken te scoren, maar de man op het terras, die zichzelf te goed doet aan een kop koffie, deelt ons mee dat de ‘tent’ nog niet open is.

… een laatste stop bij een klein vennetje ... 

Schoonloo

Anderhalve kilometer en twee sanitaire stops verder lopen we dorpje Schoonloo binnen. Het dik twee honderd inwoners grote dorp is vandaag het eindpunt. We zitten nu weer precies op de etappes, zoals die in het boekje worden genoemd. De volgende keer vindt hier de start plaats. Geluiden gaan op om er een volgende keer een weekendje van te maken; twee wandeldagen achter elkaar dus. We moeten maar zien of we de agenda’s op elkaar afgestemd krijgen.

En dan toch nog even de weg kwijt

Half vijf stappen we in de auto en rijden andermaal naar Gasteren om de andere auto op te pikken. Hein kruipt achter het stuur van de rode bolide. Om de stad Groningen te mijden rijden we op Assen aan. In het gekrioel van de door de laatste jaren heen sterk gegroeide stad raken we elkaar kwijt. Telefonisch wordt besloten om beide op eigen initiatief naar huis te rijden. Bijna tegelijktijdig rijden de Focussen de oprit tussen zeven en negen op.

Voor de garage nemen we, in een wat waterig zonnetje, nog een drankje. En we zijn het er met zijn allen over eens: dit was weer een prachtige wandeldag.