Laren - Vorden (20 kilometer)

Vroeg op

We staan redelijk vroeg op. De tenten van Hein en de buren van nummer negen staan in de brandende zon. In de caravan schijnt het leven, na een lange nacht, een poosje geleden alweer te zijn opgestart. Na de ochtendrituelen rijden Jan en Hein de twee Focussen zo gauw als het kan, en dat is pas om half negen, van de camping om de finishauto in Vorden neer te zetten. Het hek is en blijft tot half negen dicht. De gisteren bestelde broodjes kunnen pas vanaf kwart voor negen bij de receptie worden gehaald. Als de zwarte Focus uit Vorden terug is wordt er snel ontbeten. We willen vandaag vroeg starten. Het wordt warm dus kunnen we onze tijd wel gebruiken.

Bomen met eigenaardig gevormde stammen

Om tien uur verlaten we de startauto voor de 20 kilometer lange tocht. De natuur is vanaf het begin weer adembenemend mooi. Bomen, waarvan we de naam niet weten, hebben prachtige schorsen en geven je de indruk ergens in de binnenlanden van Afrika te zijn. Het is al behoorlijk warm maar de hoge bomen geven ons een lekkere schaduw. Het is alleen jammer dat het geluid van de grote weg ons lang blijft achtervolgen. Maar ook dat lawaai verflauwt.

Huis Verwolde, een prachtig buiten

Op weg naar Laren

Een heel mooi buiten

Laren (Gld)

Na een dik uur arriveren we in het Gelderse dorp Laren. Gelderse want er ligt ook een plaats Laren in de provincie Utrecht. Dat is best lastig als je de routeplanner van de auto wilt gebruiken. In Laren wijken we af van de route. Foekje heeft in het centrum Zweedse vlaggen zien hangen en wil graag weten wat daar de aanleiding voor is. Tegenover de vlaggen nemen we plaats op een riant terras. We bestellen er wat te drinken en maken, voor zover dat nodig is, gebruik van de toiletten. Plotseling valt het Hein op dat het niet alleen de vlaggen zijn die wapperen…

Het is rechtsaf naar de Zweedse week...

Zweedse week in Gelderland

De plaatselijke bakker, wiens winkel zich aan de overkant van de straat bevindt, heeft Zweedse week, zo wordt ons, terwijl de kopjes koffie worden geserveerd, verteld. Dat wil Foekje natuurlijk van dichtbij bekijken. Even later schieten de vrouwen de bakkerswinkel in. De heren wandelen naar een standbeeldje op het plein. “Wie is het?” Er is geen plaquette te vinden waarop staat wie het is en wat de reden is dat het beeld er staat. Jan vindt het beeld op Albert Mol lijken. Snel wordt het via de smartphone op Google opgezocht en het is inderdaad Albert Mol. Die blijkt hier te hebben gewoond. De vrouwelijke wandelaars komen de winkel uit met ‘Wiener bröd’. Dit zijn Zweeds Weense broodjes met een klein laagje glazuur. Dat wordt straks weer genieten.

Terrasje doen?

Albert Mol

Deze dierenartsenpraktijk heeft koeien op het dak (Laren)

Niet overal is er schaduw

Loopvogels

De route gaat verder. Na Laren passeren we een veldje met daarin twee Emoe’s (loopvogels). De vogels laten zich wel van dichtbij bekijken maar aanhalen is er niet bij. Want op het moment dat ze in de buurt komen rijdt er een auto achter ons langs en de vogels demonstreren hun loopvermogen en rennen het veld in. Na Laren, in het gehuchtje Groot Dochteren eten we op een picknickbank onze broodjes op een voor de zon beschutte plaats. Het is behoorlijk warm en de schaduw van het lover en de zachte koele bries die daar onderdoor blaast doet ons goed. Om de spieren niet te laten verstarren houden we niet lang stil.

Hardloper

Openbaar kunstbezit

30 graden C

We wandelen door het prachtige Achterhoekse landschap met zijn statige beukenlanen en mooie landhuizen. De route van vandaag is voor een heel groot deel onverhard. Het zand is droog en rul, wat het wandelen er op bepaalde momenten niet gemakkelijker op maakt. We zoeken de delen van de paden waar de ondergrond het hardst is. Ook wandelen we, als het kan, in de schaduw. De temperatuur nadert de 30 graden en dat is om te wandelen toch aan de warme kant.

Hele mooie verkeersborden om ons voor overstekende koeien te waarschuwen

Aan de Berkel, in de schaduw, houden we weer even stil. De warmte vraagt behoorlijk van ons. Het is niet alleen het wandelen dat van de je neemt, ook de warmte zuigt de energie uit je lichaam. De voeten zetten door de warmte uit. Voor diegenen onder ons die wat blaren/blaartjes onder de voet hebben wandelt het zwaar.

Drücken Sie einmal für Deutsch

Tineke biedt aan om het afval weg te gooien en loopt naar een paal in de vorm van een pedaalemmer met een echt pedaal. Als ze met haar voet de pedaal indrukt gaat er niet een deksel open maar klinkt er een vrouwenstem die op een zachte maar enigszins gebiedende Duits toon zegt: Drücken Sie einmal für Deutsch”. Verbouwereerd haalt ze haar voet van de pedaal. Het leek toch echt een pedaalemmer! Het reisgezelschap ligt plat over de picknicktafel gebogen van het lachen.

Maar het lijkt toch echt een pedaalemmer…...

Enigszins zwak in de benen van het vele en uitbundige lachen, stappen we toch weer op. We duiken alweer een bos in. Het valt ons op dat het in de bossen warmer is dan erbuiten. Als je niet in het bos bent blaast er nog een zachte bries terwijl als je in het bos bent de benauwdheid toeslaat. Voordeel van het bos is de schaduw. Maar waar je vandaag ook bent, het is overal warm. Met 30 graden misschien wel iets te warm.

Landhuizen, kasten en buitens

Onderweg passeren we verscheidene mooie landhuizen en buitens. het ene nog mooier dan het andere maar enkele bouwwerken konden nog wel een kwastje verf gebruiken. Een paar kilometer voor Vorden wandelen we nog langs het prachtige kasteeltje Den Bramel. In 1396 is deze plek als eerste in de geschiedenis genoemd. De huidige gevel van het kasteel is pas van 1865. De overlevering vertelt dat er in de bossen rond het kasteel veel spoken dwalen. We maken er snel onze foto’s en lopen dan schoorvoetend over de lange oprijlaan richting de finish van vandaag. Het laatste deel van de tocht maken we nog een paar korte pauzes om wat te rusten en te drinken.

En alweer een prachtig landhuis

Kasteel Den Bramel

Het is onbekend naar wie dit weggetje is genoemd

Short-cut

Als we tegen vier uur Vorden binnen wandelen is het op het warmst van de dag. Langs het station, dat sinds 1878 aan het spoorwegtraject Zutphen-Winterwijk ligt. De lijn werd aangelegd door de Nederlandsch Westfaalsche Spoorwegmaatschappij (NWS) en vormde de verbinding tussen Amsterdam en het Ruhrgebied in Duitsland. We lopen naar kasteel Vorden, waarachter we de auto hebben geparkeerd. Als we aan het kasteel voorbij lopen merken we dat het een heel eind om wordt als we onze weg vervolgen en besluiten een short-cut te nemen. Als het hek, waar we door moeten om bij onze auto te komen, op slot staat moeten we alsnog een omtrekkende beweging maken waardoor de wandeling waarschijnlijk langer wordt dan in de planning lag. Dit tot licht ongenoegen van een paar leden van onze wandelclub. 

Kasteel Vorden; we zijn bij op de helft

De kruising van het Trekvogel- en het Pieterpad

Kasteel Vorden

Bij kasteel Vorden vond in 1983 de officiële opening van het Pieterpad plaats met de onthulling van de houten wandelwijzer op de kruising van het Trekvogelpad en en Pieterpad. In 2006 is midden in het Pieterpad verzonken, vlak achter het kasteel, een monument geplaatst, ter nagedachtenis aan de bedenksters van het Pieterpad: Toos Goorhuis en Bertje Jens. Als je wilt kun je een paar passen in hun voetsporen treden. Als je dit monument bent gepasseerd ben je aan deel 2 van het Pieterpad begonnen.

Het eerste deel van het Pieterpad zit er dus op. Waar we een jaar voor hadden uitgetrokken, hebben we in een half jaar gewandeld. Misschien zit het er nog in dat we dit jaar de Sint Pietersberg bereiken.

Een short-cut om kasteel Vorden die geen short-cut blijkt te zijn

…. in de voetsporen van Toos en Bertje

Pizza tot slot

We stappen in de Focus die, omdat we vanochtend goed om ons heen hebben gekeken, heerlijk in de schaduw staat en rijden terug naar de start-auto. Onderweg slaan we bij een supermarkt nog wat biertjes in en rijden dan door naar de camping. We douchen ons en rijden dan naar Lochem om bij een Italiaan een lekkere pizza te eten. We klinken er onze glazen op het volbrengen van het eerste deel. Jan, Foekje en Hein rijden naar Fryslân terug terwijl Hotze en Tineke naar de camping teruggaan. Zij blijven nog een paar daagjes met de caravan staan op camping De Vrolijk.

Hellendoorn – Laren (25 kilometer)

Vrolijk op camping De Vrolijk

Hein, Foekje en Jan vertrekken vroeg uit Grou naar camping De Vrolijk bij Laren. De buren van nummer 7 hebben daar gisterenavond al een plaatsje gevonden. Het is negen uur als ze bij de camping arriveren en na afhandeling van wat administratieve zaken met de eigenaresse van het geheel rijden ze vrolijk camping De Vrolijk op. Tineke heeft zoals gewoonlijk de koffie klaar. Na een lekker bakkie zetten Foekje en Jan hun tent op en installeren de slaapmatjes en -zakken. Goed voorbeeld doet goed volgen en even later staat Hein zijn tent ernaast. Het is jaren geleden dat Jan en Foekje hebben gekampeerd, maar toch staat het tentje vrij snel. Ook Hein beheerst, vanwege zijn ervaringen van een paar weken geleden in Schotland, de souplesse van het opzetten.

Het zonnetje staat al hoog aan de hemel als we met de auto’s naar het finishpunt vertrekken. Die plek is maar 4 kilometer van de camping verwijderd. We laten de zwarte Focus achter op een plekje waar veel schaduw is te verwachten. Met z’n vijven in een auto rijden we daarna naar Hellendoorn. Omdat Hellendoorn aan de andere kant van een heuvelrug is gelegen is het wat lastig aan te rijden. In Hellendoorn parkeren we de rode Ford op een parkeerplaats, vlak achter het centrum van het kleine dorp.

Drie in twee

Het routeboek geeft de afstand Hellendoorn – Vorden in drie etappes weer. In totaal is dat 45 kilometer. Wij hebben besloten om de afstand in twee etappes te wandelen. Vanwege de verwachtte warmte van morgen lopen we vandaag een paar kilometer meer dan de helft, zodat we morgen wat eerder van een koel biertje kunnen gaan genieten. Vandaag wandelen we daarom tot een paar kilometer voor Laren.

Tineke groet de iets te vrijwillige vrijwilliger

Vrijwilliger

We wandelen een kort stukje door het dorpje dat bekendheid heeft gekregen doordat bakker Gerrit van der Valk in 1936 er zijn eerste ijsjes is gaan maken. Na de oorlog is zijn zoon ermee door gegaan en bedacht de zonnige merknaam: Caraco. Caraco is jaren geleden al overgenomen door Unilever, maar in de patisseriewinkel van Gerrit van der Valk is nu een nostalgisch ijs- en bakkerijmuseum gevestigd. Tineke, die voor een paar koeken het museum in binnengegaan, wordt te woord gestaan door een overijverige vrijwilliger. Als ze met een paar koeken naar buiten loopt stelt ze vast dat die man iets TE vrijwillig is.

Natuurlijk is Hellendoorn ook bekend van het gelijknamige pretpark, maar daar interesseren we ons niet voor. Als we het dorp uitlopen horen we het gegil en gekrijs van kinderen die in het park van de attracties genieten. Je zult hier maar wonen.

 

Geen trein te zien

N35

De wandeling voert ons vandaag over de Sallandse Heuvelrug. Na circa 4 kilometer passeren we, niet ver van de plaats Nijverdal, eerst het spoor en daarna de Provinciale weg Zwolle – Almelo. De weg die als N35 bekend is, is in 1833 als straatweg, dwars door de Sallandse Heuvelrug, aangelegd en haalde zo Twente uit haar isolement. In 1836 bouwde Thomas Ainsworth, de grondlegger van de Twentse textielindustrie, op het kruispunt van deze weg met het riviertje de Regge een weverij en spinnerij en een nederzetting voor de arbeiders. Deze nederzetting noemde hij ‘Nijverdal’.

Iets verderop komen we aan bij een open plek in het bos waar tijdens de oorlogsjaren het voormalig werkkamp Twilhaar was gesitueerd. Van 1940 tot aan 1947 was hier een Nederlandse werkkamp dat, na de bezetting door de Duitsers, als ‘Durchgangslager’ voor Joden is gebruikt. In 2003 heeft men er een monument geplaatst. In piëteit denken we aan de verhalen die we erover hebben gelezen.

De 'ingang' tot het kamp Twilhaar

Holterberg bij nacht

En verder gaat het. Na een schaapskooi te zijn gepasseerd en een paar bochtige bospaden die gestaag omhoog voeren, arriveren we bij het grote heideveld van de Holterberg. Vanaf dit punt heb je een fantastisch uitzicht in westelijke richting. De flauwe wind biedt heerlijke verkoeling. We eten de pas gekochte koek die bijzonder lekker smaakt en drinken wat water om het vochtverlies van deze warme ochtend te compenseren. Hein neemt stelling achter de grote kijker die er is opgesteld en stelt vast dat, als je geen muntje in het apparaat gooit, je de Holterberg bij nacht ziet. Helemaal zwart dus.

Lekkere koeken, Hein

Eerst even een fotootje schieten buurvrouw

En inderdaad; het is helemaal donker

De route gaat over het heideveld verder. Net als op de Lemelerberg eerder in het Pieterpad staan er hier en daar verspreid weer enige Jeneverbesstruiken. Maar ook hier zijn de bessen nog niet rijp en de doornen puntig. Het is warm op de hei. De wind, die weliswaar tegen is, voelt warm aan. De zon schijnt fel. Het is zaak om te blijven drinken. 

Het is warm op de hei

Net als de Lemelerberg is de Holterberg achtergebleven toen het ijs van de laatste grote ijstijd zich langzaam terugtrok. Dus ook deze grond is afkomstig uit Scandinavië. Geen wonder dat het zo licht loopt.

Thee in plaats van koffie

Andermaal komen we bij een mooi uitzichtpunt. We nemen plaats aan de picknicktafel en drinken er onze meegebrachte thee. Omdat het warm weer is, is de thermos niet gevuld met koffie maar met thee. Thee drinkt, als het warm is, veel gemakkelijker weg dan koffie. Jan stelt voor om de volgende keer een aantal schoteltjes mee te nemen. Dan kunnen we de thee, net als de boeren vroeger tijdens de zomerse drukte op het veld (de “ûngetiid”) deden, sneller laten afkoelen en opdrinken. Vanwege het argument van extra bagage wordt dit voorstel verworpen.

Thee of koffie? We hebben alleen maar thee…..

Het gaat op en neer door het heuvelachtige landschap

De temperatuur neemt verder toe en als we Holten binnen wandelen is het beslist warm te noemen. We steken het spoor over en doen het eerste terras wat we tegenkomen aan. We bestellen er wat te drinken en krijgen er een Wöpke bij. Een wöpke is een thuis gebakken koekje met onder andere witte chocolade.

Het is een drukte van belang op de A1

Spreuk

We slenteren door Holten en een paar kilometer later steken we de drukke A1 over. Vanaf het viaduct is  het mooi, maar beangstigend om te zien hoe al het verkeer over de weg raast. Na een paar honderd meter staat langs de weg, in de schaduw van een paar hoge eiken, een oude verweerde picknickbank. We nemen plaats en eten er onze laatste proviand en drinken maar weer eens wat. Op een bord naast de bank hangt een mooie spreuk; een waarheid als een koe:

De laatste kilometers van vandaag gaan door open terrein. Nou ja; open terrein. Er staan nog bomen genoeg, alleen is het geen bos meer. Langs de Schipbeek is het een bijzonder mooi loopje. De Schipbeek is een zijstroom van de rivier de IJssel en stroomt door Duitsland en Nederland. Het is een grotendeels gegraven beek die stroomt door het zuiden van Twente en het noorden van de Achterhoek en vormt de zuidelijke begrenzing van Salland. Aan weerzijden van de beek zijn fraaie lanen aangelegd met grote beukenbomen waaronder het heerlijk wandelen is.

Statige beuken weerspiegelen in het water 

Een prachtige plek om te wandelen

Een achterblijver? Nee hoor; net even een foto gemaakt

Na de brug over het kanaal komen we op een lange rechte weg die het sluitstuk vormt van de lange tocht van vandaag. De laatste kilometer zetten Hein en Jan de pas erin en lopen bij de achterblijvers vandaan. Ze hebben het plan opgevat om de auto, die een paar honderd meter verder staat dan het eindpunt, naar de finish te rijden om de route voor de inmiddels vermoeide wandelaars ietsjes te verkorten. Dit gebaar wordt op prijs gesteld.

Baco

We rijden terug naar de camping en besluiten voor het avondeten te gaan barbecueën. De sluiting van de gasfles is met de hand niet los te draaien en de baco die altijd achter in de auto ligt is natuurlijk achter de muziek aan. Daarom wordt een waterpomptang bij de eigenaar van de camping gevraagd. Terwijl de grill op de gasfles wordt aangesloten rijden Hein en Jan naar Hellendoorn om de startauto op te halen. In de plaatselijke supermarkt aldaar kopen ze vlees, stokbrood en salades.

Het ziet er lekker uit buurman

Gemarineerde speklapjes

Gezellig onder het luifeltje

Onder de luifel van de caravan smullen we van het vlees van de BBQ en de koude biertjes uit de koelkast. Tegen een uur of half elf gaat bij een aantal wandelaars letterlijk en figuurlijk het licht uit en worden de bedjes opgezocht; uiteraard naargelang de wijze van overnachting. De ritsen van de tenten gaan open en dicht en het licht in de caravan dooft. Nacht – rust.

De avond valt over camping De Vrolijk